"Όχι Ουαλικά"

 

Αν ανατρέξουμε στην παγκόσμια ιστορία της εκπαίδευσης, παρατηρούμε ότι πριν τη δεκαετία του 1970, ήταν εξαιρετικά συνηθισμένο οι εκπαιδευτικοί να επικρίνουν τα δίγλωσσα παιδιά, επειδή μιλούσαν στο σχολείο τη γλώσσα του σπιτιού τους. Ένα παράδειγμα εξαιρετικά βάναυσης τιμωρίας παιδιών επειδή μιλούσαν τη γλώσσα του σπιτιού τους προέρχεται από την Ουαλία. Το «Όχι Ουαλικά» τέθηκε σε ισχύ έπειτα από την Εκπαιδευτική Πράξη του 1870 στη Βρετανία, ως μέσο εξάλειψης της ουαλικής γλώσσας. Όποιο παιδί ακουγόταν να μιλάει Ουαλικά στο σχολείο, του κρεμούσαν από τους ώμους, με σκοινί, μια βαριά ξύλινη ταμπέλα. Η ταμπέλα έφτανε μέχρι τα πόδια του παιδιού και του τα χτυπούσε κάθε φορά που αυτό περπατούσε. Αν το παιδί άκουγε κάποιο άλλο παιδί να μιλάει ουαλικά, τότε μπορούσε να δώσει το «Όχι Ουαλικά» σε άλλο παιδί. Το παιδί που θα είχε την πινακίδα στο τέλος της ημέρας έτρωγε ξύλο (Evans, 1978 στο Cummins, 2005).

    

Το βαθύτερο μήνυμα παρόμοιων ενεργειών είναι πως η γλώσσα, ο πολιτισμός και η προηγούμενη εμπειρία των μαθητών δεν έχουν σχέση μέσα σ’ αυτό το σχολείο και κατ’ επέκταση σ’ αυτή την κοινωνία. Για να γίνουν αποδεκτοί μέσα στην κοινωνία της πλειοψηφίας, την οποία αντιπροσωπεύει το σχολείο, οι μαθητές πρέπει να είναι «αμίλητοι» και «αόρατοι», ο πολιτισμός και η γλώσσα τους πρέπει να αφήνονται στο σπίτι (Cummins, 2005).

Cummins, J. (2005). Ταυτότητες υπό Διαπραγμάτευση. Εκπαίδευση με σκοπό την ενδυνάμωση σε μια κοινωνία της ετερότητας. Εκδ.: Gutenberg