Φθόγγοι, πνεύματα και τόνοι της αρχαίας ελληνικής γλώσσας

Tι θέλω από την εργασία μου; "Το θαύμα του ιδανικού μέλλοντος"

Κατά τη διάρκεια της συμβουλευτικής διαδικασίας, ο Επαγγελματικός Σύμβουλος καθοδηγώντας τον πελάτη να διερευνήσει "τι θέλει" από την εργασία του, τον καλεί να φανταστεί και να περιγράψει το ιδανικό μέλλον:

-          Φαντάσου ότι έχεις πάει στο σπίτι σου για ύπνο, ξυπνάς το επόμενο πρωί και συνειδητοποιείς ότι έγινε ένα θαύμα και όλοι οι παράγοντες που θα σε ικανοποιούσαν στην εργασία υπάρχουν, γεγονός που θα σε κάνει να νιώθεις απέραντη ικανοποίηση.

-           Το θαύμα θα γινόταν αν μπορούσα να έχω μια θέση με έναν ορατό, κεντρικό ρόλο, ο οποίος θα απαιτούσε την ύπαρξη οργανωτικών δεξιοτήτων και παράλληλα θα επέτρεπε τη λήψη πρωτοβουλιών για την επίλυση πολύπλοκων προβλημάτων και αναγκών της επιχείρησης. Η θέση θα ήταν αρκετά υψηλόβαθμη, θα μου εξασφάλιζε έναν ικανοποιητικό μισθό και δυνατότητες προαγωγής.

-           Πού βρίσκεσαι τώρα σε σχέση με αυτά που σε ικανοποιούν στη δουλειά σου, βάζοντας 10, αν προσεγγίζουν το σενάριο του «θαύματος» και 0, αν πρόκειται για τη «χειρότερη περίπτωση»;

-           Στο «6».

-           Πώς είσαι στο «6» και όχι στο 0;

-           Από τη μία νιώθω ότι έχω αρκετές δεξιότητες, από την άλλη πάντα κάτι συμβαίνει και απογοητεύομαι. Γι’ αυτό είμαι συνεσταλμένη και όχι  αρκετά διεκδικητική και δυναμική, όπως θα απαιτούσε η συγκεκριμένη θέση.

-           Ποιο σημείο της κλίμακας αντιπροσωπεύει για σένα καλή πρόοδο;

-           Το «8».

-           Ποιοι παράγοντες πρέπει να υπάρχουν για να βρεθείς σε αυτό το σημείο;

-           Να αναγνωρίζονται οι προσπάθειες και οι πρωτοβουλίες μου από το διευθυντή και τους συναδέλφους μου, ώστε να είμαι «ψηλά» στα μάτια των άλλων.

-           Ποια μέσα θα χρησιμοποιήσεις για να φέρεις αυτή την αλλαγή;  

-           Θα προσπαθήσω να αναλάβω τη διεκπεραίωση πιο σύνθετων και απαιτητικών ζητημάτων και να συνεργάζομαι πιο πολύ με τους συναδέλφους μου.

-           Πώς θα ξέρεις ότι τα χρησιμοποίησες αποτελεσματικά;  

-           Οι συνάδελφοί μου και ο διευθυντής μου θα εκφράζονται με εγκωμιαστικά λόγια για την προσπάθειά μου και θα μου ανατίθενται όλο και πιο σπουδαία ζητήματα.   

Η άσκηση βασίζεται στις ασκήσεις επαγγελματικής συμβουλευτικής που περιλαμβάνονται στο βιβλίο:

Nathan, R., & Hill, L. (2006). Επαγγελματική Συμβουλευτική: Η Συμβουλευτική Προσέγγιση της Επαγγελματικής Επιλογής και Σταδιοδρομίας (Μτφρ-Επιμ. Σιδηροπούλου-Δημακάκου, Δ.) Αθήνα: Μεταίχμιο. 

"Γιατί διδάσκουμε Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά"

Ανέκδοτη ομιλία του Ι.Θ. Κακριδή, με θέμα "Γιατί διδάσκουμε Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά" 

Αληθινά λυπούμαι που τον καιρό αυτό είμαι αναγκασμένος να βρίσκομαι μακριά από την Ελλάδα, κι έτσι στερήθηκα τη χαρά να πάρω μέρος στο Συνέδριο αυτό, που σκοπό έχει να μελετήσει τις βασικές αρχές των νέων θεσμών που αποφάσισε το Υπουργείο Παιδείας στην προσπάθειά του ν’ ανυψώσει μέσα στ’ άλλα και τη Μέση Εκπαίδευση. Τίποτε δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την παρουσία του ανθρώπου. Αν, παρ’ όλους τους δισταγμούς, αποφάσισα στο τέλος να καταγράψω μερικές μου σκέψεις και να παρακαλέσω να διαβαστούν μπροστά στην ολομέλεια του Συνεδρίου, αυτό έγινε γιατί δεν ήθελα ν’ απουσιάζω ολωσδιόλου από μια τόσο μεγάλη συγκέντρωση συναδέλφων–για ένα θέμα μάλιστα τόσο σημαντικό για τη μελλοντική προκοπή του τόπου μας.

Επαναστατικό είναι το νέο εκπαιδευτικό σύστημα από πολλές πλευρές. Η πιο επαναστατική από όλες τις καινοτομίες του είναι ίσως η απόφαση, στο τριτάξιο Γυμνάσιο οι αρχαίοι Έλληνες κλασικοί να διδάσκονται από μετάφραση, και μόνο στην τελευταία τάξη να δίνεται μια γενική εισαγωγή στους νόμους του αρχαίου αττικού λόγου. Ο νεωτερισμός αυτός δημιουργεί ένα πλήθος προβλήματα στην πραχτική του εφαρμογή, προκαλεί όμως και καθαρά θεωρητικές απορίες. Το μεγάλο πρόβλημα, που είναι φυσικό να βασανίζει τον καιρό αυτό το φιλόλογο του Γυμνασίου, είναι αν το νέο σύστημα θα μπορέσει ν’ ανταποκριθεί στο βασικό σκοπό της διδασκαλίας των αρχαίων Ελληνικών, τη στιγμή που ο αρχαίος λόγος θα πάψει ν’ ακούγεται αυτούσιος στο Γυμνάσιο.

Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα;

Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης∙ νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές∙ αλλάξαμε θρησκεία∙ στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα–φυσικά εξελιγμένη–, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια. Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.

Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.

Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς. Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κ’ αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας. Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι−ο τέλειος άνθρωπος.

Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι: στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.

Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν∙ για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων∙ για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους∙ για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη∙ προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.

 
Για να διαβάσετε τη συνέχεια της ομιλίας πατήστε εδώ

Ένας Μεγάλος Έλληνας Φιλόσοφος, ο Αριστοτέλης!

Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον Αριστοτέλη! 

Τα παιδιά μελετούν, αλλά δεν κατανοούν

Tης Βασιλικής Χρυσοστομίδου

«Πολλές φορές διαβάζω και δεν καταλαβαίνω, όχι μόνο τους αρχαίους αλλά και αυτούς που είναι κάτι σαν… αρχαίοι – Καβάφη, Παπαδιαμάντη» (Ελευθερία, Γ΄ Λυκείου). «Oταν τα κείμενα είναι αρχαία με νέα ελληνικά μαζί, μου φαίνονται πολύ περίεργα. Δυσκολεύομαι να καταλάβω, θέλει πολλή ανάλυση. Θυμάμαι τον “Κρητικό” (σ.σ. Διον. Σολωμός), είδα κι έπαθα να βγάλω άκρη. Εκτός σχολείου, δε μ’ αρέσει να διαβάζω». (Βασίλης, Γ΄ Λυκείου). «Εξαιρώντας τα μαθήματα που μ’ ενδιαφέρουν για τις Πανελλήνιες, θα χρειαστώ περισσότερο χρόνο να κατανοήσω ένα κείμενο». (Δημήτρης, Β΄ Λυκείου).«Δυσκολεύομαι να γράψω. Δεν έχω ιδέες ή όταν έχω, δεν μπορώ να τις αναπτύξω. Εκθεση, πάω φροντιστήριο, μαθαίνω “πακέτα λέξεων”, τα γράφω. Αλλα βιβλία, ποτέ – μόνο Χάρυ Πόττερ παλιότερα. Προτιμώ ταινίες». (Σταύρος, Β΄ Λυκείου).

«Καταλαβαίνουν τα παιδιά όταν μελετούν;», το ερώτημα που θέσαμε σε εκπαιδευτικούς:

«Οχι! Κατηγορηματικά όχι!», θα πει χωρίς δεύτερη σκέψη η κ. Ευαγγελία Ρίζου, φιλόλογος και λυκειάρχης. Την άποψή της συμμερίζονται οι συνάδελφοί της φιλόλογοι, κ. Καίτη Σερέτη και Ευγενία Λέκκα, με πολυετή εμπειρία στις τρεις τάξεις του λυκείου. «Αρνητικά μπροστά στο συνεχές κείμενο τα παιδιά μας. Βαριούνται και φοβούνται. Η λεξιπενία ιδιαίτερα αισθητή, ενώ πρόβλημα υπάρχει τόσο στην κατανόηση, όσο και στις γνώσεις και την ορθογραφία», «χαρτογραφεί» την κατάσταση η λυκειάρχης. «Ο,τι έχει ιδιώματα ή πιο “υψηλό” λόγο το απορρίπτουν. Τους έδωσα τη “Χωματερή της Πληροφόρησης” του Γιανναρά για επεξεργασία και περίληψη στο σπίτι. Μόνο πέντε παιδιά το έφεραν. Για τους υπόλοιπους, εξαιρετικά δύσκολο. Οσο για “μαργαριτάρια”; Δεν τα προλαβαίνω. “Ο ήλιος βασιλεύει”, διαβάσαμε. “Τι ώρα της μέρας είναι”; ρωτάω. “Μεσημέρι”, “Γιατί;”, “Επειδή ο ήλιος είναι ψηλά, σα βασιλιάς”, η απάντηση μαθητών λυκείου!», σταχυολογεί στιγμιότυπα η κ. Σερέτη.

«Το επίπεδο εγγραμματισμού διαρκώς πέφτει στην Ελλάδα», σχολιάζει η κ. Λέκκα. «Οι ίδιοι κατεβάσαμε τον πήχυ, απολαμβάνουμε την παιδεία που θέλουμε. Δεν ζητάμε πλέον δοκίμια από τα παιδιά, περιοριζόμαστε σε “πρακτικά” κείμενα, όπως επιστολές». «Η ανεπάρκεια στον λόγο δεν αποτελεί δική μας αποκλειστικότητα», προσθέτει η κ. Σερέτη: «Στο βιβλίο της Νατάσας Μπολονή “Τα χαμένα παιδιά” περιγράφεται αντίστοιχη κατάσταση στα δημόσια γαλλικά σχολεία, όπου μάλιστα καταργήθηκε η συγγραφή δοκιμίου, εξαιτίας της δυσκολίας των παιδιών να ανταποκριθούν».

Τι φταίει

Πού αποδίδουν οι ειδικοί το πρόβλημα; «Ισως φταίει η εικόνα, στην οποία έχουν εθιστεί τα παιδιά μας», αποφαίνεται η λυκειάρχης. «Εξοικειωμένα με το επιφανειακό, το Διαδίκτυο καθώς και τα greekglish, τον γρήγορο ρυθμό ζωής, αδυνατούν να επεξεργαστούν ένα κείμενο, να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα. Επιπλέον, δεν είναι μυημένα στη λογοτεχνία – συνήθως το ίδιο το περιβάλλον τους δεν ευνοεί τη φιλαναγνωσία». «Ούτε εφημερίδα δεν διαβάζουν τα παιδιά μας, πράγμα που αποτυπώνεται και στο γράψιμό τους», ομονοεί η κ. Λέκκα. «Το πρόβλημα επιδεινώνεται από τον μεγάλο όγκο της ύλης, ο οποίος είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον διαθέσιμο χρόνο. Αποτέλεσμα; Οι μαθητές να προσπερνούν τα κείμενα. Η αφομοίωση και η απομνημόνευση είναι οι δύο αντίπαλες δυνάμεις, με τη δεύτερη να υπερισχύει. Η αγωγή του μαθητή, που αποτελεί τον κατ’ εξοχήν ρόλο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, παραγκωνίζεται. Οι διάφοροι πειραματισμοί στην εκπαίδευση, η απουσία συνέχειας, ευθύνονται εξίσου για τη φθίνουσα πορεία του εγγραμματισμού».

Σύμφωνα με την κ. Ρίζου, «ο καθηγητής πρέπει να δώσει κίνητρα στα παιδιά να αγαπήσουν τον λόγο, να τα μυήσει στο μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας. Στη συνηθισμένη απορία τους “γιατί μαθαίνουμε αρχαία αφού δεν τα χρησιμοποιούμε;”, οφείλει να εστιάσει στο γεγονός ότι τη γλώσσα, εκτός της συγχρονικής της διάστασης, πρέπει να την κατακτάς στη διαχρονική της πορεία. Αντίθετα, μπαίνει σήμερα ο φιλόλογος, διδάσκει ένα “λύω” και τέλος. Δυστυχώς, έχουμε γίνει γρανάζια ενός μηχανισμού χωρίς ουσία, με απόλυτο προσανατολισμό τις Πανελλαδικές, ένα μάθημα που γίνεται διεκπεραιωτικά, ενώ τα ίδια τα παιδιά μετατρέπονται σε άλογα κούρσας».

Ο ρόλος του σχολείου, αλλά και των γονέων

«Οχι μόνο όταν διαβάζουν Παπαδιαμάντη αλλά και όταν μελετούν ένα κεφάλαιο Φυσικών Επιστημών, Ιστορίας ή Γεωγραφίας, τα σημερινά παιδιά συχνά αντιμετωπίζουν τον σχολικό λόγο σαν «ξένη γλώσσα"», επισημαίνει ο κ. Ηλίας Ματσαγγούρας, καθηγητής Διδακτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

«Η ικανότητα του μαθητή να διαβάζει, να κατανοεί και να συνθέτει κείμενα διαφορετικού είδους, η έννοια δηλαδή του εγγραμματισμού στη σχολική κοινότητα, δεν έχει κατακτηθεί από την πλειοψηφία των παιδιών. Αυτό δεν είναι μόνο απόρροια του δύσκολου λεξιλογίου αλλά και της εσωτερικής δομής και διάρθρωσης του κειμένου». Γιατί; «Οσο απομακρυνόμαστε από τον αφηγηματικό λόγο και εισάγεται στα σχολικά εγχειρίδια ο επιστημονικός –έστω απλοποιημένος– δυσχεραίνει η προσπάθεια προσπέλασης. Τα παιδιά μας δεν υστερούν σε νοημοσύνη. Καλούνται όμως να διαχειριστούν την ύλη βιβλίων, κατά κανόνα ένα με δύο χρόνια πάνω από την ηλικία του μέσου μαθητή ενώ ο διαθέσιμος χρόνος αποτελεί πλέον αγαθό σε ανεπάρκεια. Αντί για την κάλυψη της ύλης, ας εστιάσουμε στην ικανότητα του παιδιού να κατανοεί τις ερωτήσεις, να δίνει απαντήσεις, αλλά και να διατυπώνει το ίδιο ερωτήσεις. Να επεξεργάζεται με αυτονομία τα δεδομένα του, να αντιλαμβάνεται τις μεταξύ τους σχέσεις. Η σταδιακή προσαρμογή του μαθητή σε όσο γίνεται περισσότερα και διαφορετικών ειδών κείμενα, μέσα από μία διαδρομή διαβαθμισμένης δυσκολίας και σύγχρονης διδακτικής προσέγγισης, υποστηρίζει τον στόχο».

Σε ό,τι αφορά τους εκπαιδευτικούς, ο κ. Ματσαγγούρας επισημαίνει: «Ενώ το να κατέχουν το αντικείμενο των σπουδών τους είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ, από μόνη της δεν φτάνει. Αποτέλεσμα, όταν αποφοιτούν, να μην είναι έτοιμοι να διδάξουν. Απαραίτητη λοιπόν εδώ η βελτίωση καθώς και η συνεχής επιμόρφωσή τους αργότερα». Επιπλέον, ο μέχρι τώρα «πυροσβεστικός» ρόλος αντιμετώπισης των προβλημάτων πρέπει να εγκαταλειφθεί. «Αναγκαίος ο μεσο- και μακροπρόθεσμος προγραμματισμός, εγγύηση για συνοχή και συνέχεια στο βάθος όλης της σχολικής ζωής, επιτρέποντας παράλληλα πειραματισμούς, στο πλαίσιο των προκλήσεων της κάθε εποχής».

Ο ρόλος των γονέων

Την προαγωγή της γνώσης οφείλουν να υποστηρίξουν και οι γονείς. Πώς; «Μιλώντας από την αρχή στο παιδί επεξηγηματικά, ερμηνευτικά και σχολιαστικά, όχι μόνο καθοδηγητικά. Εμπλεκόμενοι στην εκπαιδευτική διαδικασία. Εκθέτοντάς το σε προσλαμβάνουσες, ανάλογες με την ηλικία του».

http://www.kathimerini.gr/   (23/02/2013)

Η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα!

Ένα εξαιρετικό βίντεο για την αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα!

To προφίλ του παιδοκτόνου

Βρετανοί εγκληματολόγοι χωρίζουν τους άνδρες που φθάνουν να δολοφονήσουν την οικογένειά τους σε τέσσερις τύπους.

Λονδίνο 

Τα εγκλήματα του είδους δεν είναι – ευτυχώς – πολύ συνηθισμένα, ωστόσο κάποιοι άνδρες φθάνουν μερικές φορές στο σημείο να «εξολοθρεύσουν» ολόκληρη την οικογένειά τους σκοτώνοντας τα παιδιά και τις συζύγους τους. Βρετανοί εγκληματολόγοι εντόπισαν τα αίτια που φαίνονται να πυροδοτούν τέτοιου είδους πράξεις και σκιαγράφησαν το προφίλ αυτών που τις διαπράττουν χωρίζοντάς τους σε τέσσερις κατηγορίες. Διαπίστωσαν μάλιστα ότι ο μήνας κατά τον οποίο εμφανίζονται πιο συχνά είναι ο… Αύγουστος.

Αίτια και χαρακτήρες

Για να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους οι ερευνητές με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Γουίλσον του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ ανέλυσαν από αρχεία εφημερίδων περιπτώσεις «εξολόθρευσης οικογενειών» που σημειώθηκαν από το 1980 ως το 2012. Διαπίστωσαν ότι η πιο συνηθισμένη αιτία πυροδότησης των εγκλημάτων του είδους ήταν το διαζύγιο ή η διάλυση της οικογένειας, ακολουθούμενη από τις οικονομικές δυσκολίες και τους λόγους τιμής.

Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Howard Journal of Criminal Justice», οι «οικογενειοκτόνοι» μπορούν να χωριστούν σε τέσσερις τύπους (υποκριτές ηθικολόγοι, οικονομικά αποτυχημένοι, απογοητευμένοι και παρανοϊκοί) και τα κίνητρα διαφέρουν σε κάθε κατηγορία. Σε πολλές περιπτώσεις οι επιστήμονες εντόπισαν ένα (συνήθως κρυφό) ιστορικό ενδοοικογενειακής βίας ενώ η συντριπτική πλειονότητα των δραστών (τέσσερις στους πέντε) αυτοκτόνησαν ή αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν μετά την αποτρόπαιη πράξη τους.

Σύμφωνα με την ανάλυση, τα εγκλήματα του είδους εμφανίζονται συχνότερα τον Αύγουστο, προφανώς όπως πιστεύουν οι επιστήμονες επειδή λόγω των σχολικών διακοπών οι πατεράδες είναι πιθανότερο να βρίσκονται περισσότερο καιρό μαζί με τα παιδιά τους. Επίσης φαίνεται ότι η συχνότητά τους αυξάνεται τελευταία, τουλάχιστον στη Βρετανία: περισσότερα από τα μισά σημειώθηκαν μετά το 2000 ενώ μόνο έξι είχαν σημειωθεί στη δεκαετία του 1980.

Ανατροπές και μειονεκτήματα

Η νέα μελέτη έρχεται να ανατρέψει τα συμπεράσματα προηγούμενων ερευνών οι οποίες πρότειναν ως κύρια ερμηνεία για το φαινόμενο του οικογενειάρχη που γίνεται δήμιος της ίδιας της οικογένειάς του την εκδίκηση ή τον αλτρουισμό. Ο καθηγητής Γουίλσον και οι συνεργάτες του τόνισαν ότι οι ερμηνείες αυτές δεν εντοπίσθηκαν σε πάρα πολλές από τις περιπτώσεις που εξέτασαν.

Αλλοι επιστήμονες θεωρούν τη νέα αυτή προσέγγιση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αν και επισημαίνουν μειονεκτήματα στη μεθοδολογία της. «Είναι πολύτιμη δουλειά που άλλοι ερευνητές θα μπορούσαν να αναπτύξουν περαιτέρω» δήλωσε στο BBC ο Κιθ Χέιγουορντ, καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη, «όμως η κατασκευή τυπολογιών από αναφορές από δεύτερο χέρι στα μέσα ενημέρωσης είναι προβληματική και όχι πάντα βοηθητική για τη χάραξη πολιτικών».

Ο καθηγητής Γουίλσον και η ομάδα του αναγνωρίζουν ότι η χρήση μόνο των ρεπορτάζ των εφημερίδων έχει μειονεκτήματα, τονίζουν όμως ότι συμπλήρωσαν την έρευνά τους με συνεντεύξεις από συγγενείς που τους πρόφεραν αρκετά διαφωτιστικά στοιχεία σχετικά με τα κίνητρα.

Οι επιστήμονες εντόπισαν στην έρευνά τους 71 περιπτώσεις οικογενειακών δολοφονιών. Δώδεκα από αυτές διαπράχθηκαν από γυναίκες και θα αποτελέσουν το αντικείμενο σε επόμενη μελέτη τους.

Οι τέσσερις τύποι του «εξολοθρευτή της οικογένειας»

- Ο υποκριτής ηθικολόγος: ο δολοφόνος προσπαθεί να ρίξει το φταίξιμο για το έγκλημά του στη μητέρα, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για τη διάλυση της οικογένειας. Οι άνδρες αυτοί έχουν υπερβολική προσήλωση στην ιδέα της «ιδανικής οικογένειας» και δεν μπορούν να δεχθούν το καθεστώς του «χωρισμένου».

- Ο οικονομικά αποτυχημένος: ο δολοφόνος συνδέει την οικογένεια με την οικονομική επιτυχία, βλέποντας την οικογένειά του ως ένα μέσο για να επιδείξει τις οικονομικές του κατακτήσεις. Αν ωστόσο αποτύχει οικονομικά, θεωρεί ότι η οικογένειά του δεν υπηρετεί πλέον αυτόν τον σκοπό.

- Ο απογοητευμένος: ο δολοφόνος πιστεύει ότι η οικογένειά του τον έχει απογοητεύσει ή ότι ενεργεί με τρόπο ο οποίος υπονομεύει ή καταστρέφει το κατ’ αυτόν οικογενειακό ιδεώδες – όπως π.χ. όταν τα παιδιά δεν ακολουθούν τις θρησκευτικές ή πολιτισμικές παραδόσεις του πατέρα.

- Ο παρανοϊκός: ο δολοφόνος φαντάζεται μια εξωτερική απειλή για την οικογένειά του – π.χ. τις κοινωνικές υπηρεσίες ή το νομικό σύστημα που ο πατέρας φοβάται ότι θα τεθεί εναντίον του για να του πάρει τα παιδιά. Εδώ το κίνητρο είναι μια διαστρεβλωμένη επιθυμία προστασίας της οικογένειας.

Πηγή:  www.tovima.gr

8 συμβουλές για γρήγορη προσαρμογή στο σχολείο.

Σε λίγες ώρες θα ανοίξουν οι πόρτες των σχολείων για να υποδεχτούν χιλιάδες παιδιά, όπως κάθε χρόνο άλλωστε. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Άλλοι μαθητές αναπολούν το καλοκαίρι και τις στιγμές ξεγνοιασιάς που καλούνται να αποχαιρετήσουν, ενώ άλλοι χαίρονται που θα ξαναδούν γνώριμα πρόσωπα. 

Η ομαλή ένταξη και προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον είναι μία διαδικαδία που δεν μπορεί να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη. Εντούτοις, υπάρχουν κάποια βήματα που μπορούν να την διευκολύνουν και να την επισπεύσουν. Έτσι, οι μαθητές είναι αναγκαίο

• Να προσαρμοστούν σταδιακά στο νέο ωράριο ύπνου, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν στο πρωινό ξύπνημα.  
• Να τρώνε ένα καλό πρωινό που τους γεμίζει ενέργεια.
• Να κάνουν θετικές σκέψεις: "θα έχω καλούς δασκάλους και καθηγητές, θα πετύχω υψηλές σχολικές επιδόσεις". 
• Να συναναστρέφονται με συμμαθητές και φίλους που δεν τους αγχώνουν, αλλά τους δημιουργούν ευχάριστα συναισθήματα και τους αποφορτίζουν.
• Να καταγράψουν τα σχολικά είδη που πρέπει να αγοράσουν και να τα διαλέξουν οι ίδιοι. 
• Να οργανώσουν ένα σύστημα μελέτης. 
• Να αρχίσουν σταδιακά τις εξωσχολικές δραστηριότητες. 
• Να αξιοποιούν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο που έχουν.

 

Στην παρούσα φάση, αλλά και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, οι γονείς πρέπει να είναι αρωγοί στην προσπάθεια των παιδιών. Έτσι, καλούνται να τα ενθαρρύνουν, να τα επαινούν, αλλά και να θέτουν όρια όταν πρέπει. Σκόπιμο είναι να επισκέπτονται συχνά το σχολείο, να συζητούν και να συνεργάζονται με τους εκπαιδευτικούς. Το σπουδαιότερο, να είναι κοντά στα παιδιά, να τα ακούν, να αφουγκράζονται τις ανησυχίες τους και να τα κάνουν να νιώθουν ασφαλή. 

Καλή και δημιουργική σχολική χρονιά!