"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα..."

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Θεματικοί Κύκλοι για την Έκθεση: Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης





ΚΕΙΜΕΝΟ: Απέχθεια και λατρεία για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Η κακώς εννοούμενη δημοκρατία τους και το πόσο αλάνθαστα καταγράφουν το σφυγμό του κόσμου
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΑΠΤΟΠΤΟΥΛΟΥ συγγραφέα
Πρώτα τα άσχημα νέα. Τόσο στις ενημερωτικές και στις υπόλοιπες ιστοσελίδες όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχει μια κακώς εννοούμενη δημοκρατία. Αναφέρομαι στα γραπτά σχόλια που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν οι επισκέπτες των ιστότοπων ή οι χρήστες του φέισμπουκ και του τουίτερ.
Παρ' ότι υποτίθεται ότι τα υβριστικά σχόλια διαγράφονται, συνήθως συναντάς δεκάδες, κάποτε και εκατοντάδες. Υβριστικά σχόλια, κακοπροαίρετα, ειρωνικά, χλευαστικά, απαξιωτικά, χολερικά, συκοφαντικά, πρόχειρα, επιπόλαια ή άσχετα, τα οποία και συνοδεύουν το κείμενο που τα ενέπνευσε, ως μόνιμα παραρτήματα ή αποφύσεις του.
Ως επί το πλείστον, οι συντάκτες όχι μόνο των άρθρων, αλλά ακόμη και των ποικίλων αναρτήσεων, επεξεργάζονται τα κείμενά τους και διατυπώνουν οργανωμένα τις σκέψεις τους. Οχι, όμως, και οι συχνά πυκνά ανώνυμοι σχολιαστές τους.
Κατά βάση, πρόκειται για διαμετρικά αντίθετες ποιότητες. Οι πρώτοι εκφράζουν έναν δημόσιο λόγο, όπως θα έκαναν σε μια συνέντευξη ή σε μια διάλεξη μπροστά σε κοινό. Οι δεύτεροι θυμίζουν μερικές φορές τα γιούχα και τις βρισιές στις κερκίδες των γηπέδων.
Ωστόσο, η κυριολεκτική μάστιγα των σχολιασμών (που αναρωτιέμαι γιατί οι διαχειριστές των ιστοσελίδων ή των προφίλ των κοινωνικών δικτύων δεν τα διαγράφουν) δεν μας δίνει τη συνολική, την πλήρη εικόνα. Υπάρχουν ευτυχώς και τα καλά νέα, που βαραίνουν αποφασιστικά στη ζυγαριά.
Εννοώ, κυρίως, το φέισμπουκ, του οποίου είμαι δραστήριος χρήστης εδώ και ενάμιση χρόνο. Μπορεί το φέισμπουκ, όπως κατηγορούν κι αυτό και το τουίτερ, να μην είναι η αληθινή ζωή, και δεν είναι. Ομως, γιατί θα πρέπει να το χρησιμοποιεί κανείς ως υποκατάστατό της, ή και να το συγκρίνει καν μαζί της; Ακόμη και σήμερα που, λόγω της οικονομικής κρίσης, η μισή Ελλάδα έχει καταφύγει στα σόσιαλ μίντια.
Νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντι στο φέισμπουκ, που για μένα παραμένει ένα σύγχρονο εργαλείο. Πώς θα μπορούσε κανείς να απορρίψει εργαλεία επικοινωνίας όπως το τηλέφωνο ή το ραδιόφωνο; Απαξ και εφευρέθηκαν και διαδόθηκαν, το τρένο δεν γυρίζει, δεν θα γυρίσει μάλλον ποτέ πίσω.
Μέσω του φέισμπουκ ενημερώνομαι. Αλλιώτικα απ' ό,τι με τα συμβατικά μέσα. Οι ψηφιακοί μου φίλοι ξεσκαρτάρουν τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα του Τύπου, γραπτού και ηλεκτρονικού, για χάρη μου. Ή τα ανάλογα βίντεο που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο.
Κυρίως, όμως, πιάνω το σφυγμό του κόσμου παρακολουθώντας τις αναρτήσεις ή τις συζητήσεις που διεξάγονται στον επιλεγόμενο «ρουφιάνο» (αυτό είναι το λαϊκό παρατσούκλι του φέισμπουκ). Αφού εκεί όλα καταγράφονται, και μάλιστα οικειοθελώς.
Αυτόν το σφυγμό δεν θα μπορούσε να τον συλλάβει κανείς διά ζώσης, όσους γνωστούς και φίλους κι αν συναναστραφεί. Οι φίλοι στη ζωή λένε άλλα πράγματα, δεν κάθονται να διατυπώσουν γραπτά τις απόψεις τους επί παντός επιστητού, και οπωσδήποτε είναι πάντα σαφώς λιγότεροι από τους εικονικούς φίλους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Το να περιφέρεσαι και να διαβάζεις τις αναρτήσεις και τις συζητήσεις στο φέισμπουκ μοιάζει με το να στήνεις αυτί σ' ένα καφενείο και να κρυφακούς τις κουβέντες και τις εξομολογήσεις ενός απίθανου αριθμού συμπολιτών σου. Θυμίζει ακόμη τα πηγαδάκια που στη Μεταπολίτευση γεννιούνταν αυθόρμητα στην πλατεία Ομονοίας ή έξω από το Πολυτεχνείο, εκεί όπου άναβαν οι πολιτικές αψιμαχίες άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων.
Η αλήθεια είναι ότι, ειδικά το φέισμπουκ, βρίθει και από ανόητη φλυαρία, εικόνες με καρδούλες, μπουκέτα από τριαντάφυλλα και εξωτικά ηλιοβασιλέματα. Ταυτόχρονα, όμως, περιλαμβάνει και μια ανεκτίμητη αποτύπωση της τρέχουσας ψυχικής, κοινωνικής και πολιτικής διάθεσης απίστευτα πολλών συγχρόνων μου. Αναμφισβήτητα πρόκειται για τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας των ημερών μας, ευτελή και εφήμερη σε σύγκριση μ' εκείνη της αρχαιότητας, αλλά εξίσου μοναδική και αχανή.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε και τη δυνατότητα που σου δίνει το φέισμπουκ να αναγγείλεις δωρεάν μέσα απ' αυτό τη δουλειά σου, μια δυνατότητα που δικαίως του έχει απονείμει το χαρακτηρισμό «η διαφήμιση του φτωχού».
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

ΚΕΙΜΕΝΟ: Ανθρώπινα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Πόσο «ανθρώπινα» είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Σαφώς προάγουν την πολυσυλλεκτικότητα, τον διάλογο, την πρόσβαση και το δικαίωμα του καθένα μας στην «πληροφορία». Όμως πόσο «ανθρώπινα» είναι, κατά πόσο ευαισθητοποιούν τον συνάνθρωπο και σε τι βαθμό; Ένα like, μια άποψη, ένα σχόλιο, ένας σηκωμένος ή ανεστραμμένος αντίχειρας, αποτελούν σημάδια κοινής ή όχι τοποθέτησης, όσον αφορά την «πληροφορία». Μέχρι την ταχύτατη εισροή στο διαδίκτυο της επόμενης «πληροφορίας», που αντικαθιστά την προηγούμενη. Ένας φαύλος κύκλος επισπευσμένης αποσπασματικότητας.
Πριν από μια βδομάδα ένας 60χρονος άνδρας πήδηξε στο κενό από το μπαλκόνι του διαμερίσματός του. Το διαμέρισμα ήταν ιδιόκτητο και βρισκόταν στον πέμπτο όροφο. Ο γκριζομάλλης άνδρας κρατούσε την στιγμή εκείνη από το χέρι την ενενηντάχρονη μητέρα του. Πηδήξανε μαζί στο κενό, ή πρώτα την έσπρωξε και έπειτα το σώμα του ακολούθησε την δική της τροχιά. Ίσως να της είπε πως θα πάνε βόλτα. Θα τον πίστεψε και θα τον ακολούθησε. Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Είχε Alzheimer και βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό. Ήταν προφανώς συνηθισμένη σε μια οικεία ρουτίνα.
Μια μέρα πριν, ο ίδιος άνδρας είχε εκφράσει την απόγνωσή του σε μουσική ιστοσελίδα στίχων. Θέλησε να μοιραστεί το φορτίο που τον βάρυνε. Βίωνε το άγχος της καθημερινής οικονομικής επιβίωσης και την συναισθηματική φόρτιση και απελπισία που φέρνουν τα συσσωρευμένα προβλήματα υγείας, της μητέρας του γι’ αρχή και επιπρόσθετα τα δικά του. Κι όλο αυτό μέσα σ’ ένα γενικότερο περιβάλλον απαισιοδοξίας.

Τα ηλεκτρονικά σχόλια συμπαράστασης των χρηστών της εν λόγω ιστοσελίδας δεν απέτρεψαν το μοιραίο γεγονός. Το περιστατικό αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λίγες ώρες μετά το συμβάν. Όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά, το συμβάν πολλαπλασιάστηκε και παραλλάχθηκε, λιγότερο ή περισσότερο, μέσα σε μια δυναμική αλυσιδωτή αντίδραση, που όμως κράτησε λίγο. Ο κάθε χρήστης έδωσε τη δική του εξήγηση, έκανε την προσωπική του ανάλυση, αναθεμάτισε το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, έβαλε τον εαυτό του στην θέση του αυτόχειρα, συμφώνησε ή διαφώνησε με την επιλογή του, κατέληξε σε ένα καταγγελτικό ή όχι συμπέρασμα, και έπειτα σιώπησε.

Μια ανθρώπινη ιστορία, μεσούσης της οικονομικής, πολιτικής, και κοινωνικής κρίσης, ιδιωτικοποιήθηκε εις πολλαπλούν, τόσο, ώστε το ίδιο γεγονός να χάσει την σημασία του, σαν μια λέξη που καθώς επαναλαμβάνεται ακατάπαυστα παύει να έχει ξέχωρες ιδιότητες, χάνει το νόημά της, και μετατρέπεται σε μια ακατάληπτη σειρά από σύμφωνα και φωνήεντα, που στη συνέχεια αναπόφευκτα θα σιγάσουν. Έτσι, η διπλή αυτοκτονία, έγινε ένα ακόμη συμβάν στα τόσα, μια πολυμεταχειρισμένη διατύπωση, κάτι που έφθινε μέσα από την άκρατη και άκριτη επανάληψη, μια ακόμη πληροφορία με ολιγόπνοη διάρκεια.

                                                            Κάλλια Παπαδάκη,
protagon. gr, 4 Iουνίου 2012

ΚΕΙΜΕΝΟ: Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εργαλείο για αναζήτηση εργασίας

Καθοριστικό ρόλο στη στελέχωση επιχειρήσεων αλλά και στην εύρεση εργασίας διαδραματίζει πλέον, η «ψηφιακή φήμη». Επτά στους 10 εργοδότες χρησιμοποιούν κυρίως το LinkedIn και το Facebook για την επιλογή ανθρώπινου δυναμικού, ενώ 5 στους 10 υποψήφιους αναζητούν εργασία μέσω αυτών.

Τον ολοένα και καθοριστικότερο ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην αναζήτηση εργασίας και στην επιλογή ανθρώπινου δυναμικού καταγράφει μελέτη της Adecco σε συνεργασία με το Catholic University of Milan της Ιταλίας.

Περισσότεροι από 17.000 υποψήφιοι και πάνω από 1.500 εργοδότες από 24 χώρες συμμετείχαν στην έρευνα, σύμφωνα με την οποία το 53% των διαδικασιών αναζήτησης και πρόσληψης εργαζομένων, το 2013 πραγματοποιήθηκε με τη χρήση ή και την αξιοποίηση του Διαδικτύου. Το ποσοστό για το 2014 αναμένεται να ανέλθει στο 61%. Επτά στους 10 εργοδότες δήλωσε ότι χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη διαδικασία επιλογής ανθρώπινου δυναμικού και 5 στους 10 υποψηφίους απάντησαν πως τα χρησιμοποιούν στην αναζήτηση εργασίας. Στην Ελλάδα το ποσοστό των υποψηφίων που αναζητούν εργασία μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ανέρχεται στο 65%. Επιπλέον, το 34% των υποψηφίων στην Ελλάδα δηλώνει πως τουλάχιστον μια φορά κάποιος εργοδότης τούς προσέγγισε μέσω ενός από τα κανάλια κοινωνικής δικτύωσης και το 6% αυτών έλαβε μάλιστα και προσφορά εργασίας. Τα αντίστοιχα ποσοστά της παγκόσμιας μελέτης είναι 30% και 9%.
Η μελέτη επιβεβαιώνει επίσης ότι η φήμη των υποψηφίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παίζει σημαντικό ρόλο και οι εργοδότες χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τα κοινωνικά δίκτυα για να την αξιολογήσουν. Για τον σκοπό αυτό, η χρήση του LinkedIn σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στην Ελλάδα παραμένει κυρίαρχη (68% σε παγκόσμιο επίπεδο, 48% στην Ελλάδα), αλλά και το Facebook είναι επίσης σημαντικό (52% σε παγκόσμιο επίπεδο, 25% στην Ελλάδα).

Περίπου 1 στους 3 εργοδότες παραδέχεται ότι έχει απορρίψει έναν πιθανό υποψήφιο εξαιτίας του περιεχόμενου ή των εικόνων που δημοσιεύτηκαν στο προφίλ του.
Η Καθημερινή, 24.09.2014