Δυσκολίες προσαρμογής στο σχολείο!

Η είσοδος του παιδιού στο σχολείο αποτελεί την πρώτη εμπειρία παρατεταμένης απομάκρυνσης και αποκοπής από την οικογενειακή θαλπωρή. Το παιδί μπορεί να παρουσιάζει εκδηλώσεις δυσπροσαρμοστίας και αισθήματα ανησυχίας, ιδιαίτερα κατά τις πρώτες μέρες φοίτησης .

Συμπτώματα: 

•  Βραδύτητα ή άρνηση προσέλευσης στο σχολείο για μερικές ημέρες ή ακόμα και εβδομάδες
•  Βούρκωμα των ματιών και τα έκδηλα σημάδια άγχους στο πρόσωπο, όπως τα νευρικά τικ και το αφηρημένο βλέμμα. 
• Νευρομυϊκή υπερένταση και η έλλειψη φυσικής άνεσης στις κινήσεις και στάσεις του σώματος.
• Συχνά αποφεύγει τα υπόλοιπα παιδιά.

Ας σημειωθεί ότι τα αγόρια εκδηλώνουν πιο αρνητική στάση, συγκριτικά με τα κορίτσια. Όχι μόνο αυτό αλλά τα μοναχοπαίδια αγόρια παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα προσαρμογής.

 

Ο βαθμός εκδήλωσης των παραπάνω συμπτωμάτων εξαρτάται από τον τρόπο, με τον οποίο το παιδί το ίδιο προσλαμβάνει και βιώνει, προσωπικά-υποκειμενικά τις δραστηριότητες της σχολικής ζωής. Κάτι που για ένα παιδί είναι θέμα ρουτίνας, για το άλλο μπορεί να αποτελεί πραγματικό «Γολγοθά». Αυτό εξαρτάται από ατομικούς παράγοντες, όπως την προσωπικότητα του παιδιού, καθώς και τις ιδιαίτερες συνθήκες στο εξελικτικό ιστορικό του παιδιού, όπως την καλή σωματική υγεία και τη σώφρονα ανατροφή του. Το ώριμο παιδί είναι πιθανόν να εκλάβει το σχολείο ως μια ευπρόσδεκτη ποικιλία, μια ευχάριστη εναλλαγή, ιδίως αν στο σπίτι νιώθει πλήξη και μοναξιά ή προέρχεται από κάποιο διαταραγμένο ή κατά κάποιο τρόπο υποβαθμισμένο οικογενειακό περιβάλλον. Τέλος, η αντίδραση του κάθε παιδιού θα εξαρτηθεί από τις προηγούμενες εμπειρίες του με τα άλλα παιδιά και από το κατά πόσον έχει προετοιμαστεί ψυχολογικά γι’ αυτή την καίρια φάση της ζωής του.  

Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό πως είναι επιτακτική ανάγκη το παιδί κατά την προσχολική ηλικία να έχει την ευκαιρία ανάληψης πρωτοβουλιών στο οικογενειακό και ευρύτερα συγγενικό περιβάλλον και να ενθαρρύνεται η τάση του για αυτονομία. Όχι μόνο αυτό αλλά και να αποκτήσει την ικανότητα αυτοελέγχου και αυτοπειθαρχίας, ώστε να αποκτήσει υψηλή αυτοεκτίμηση. Απότοκος θα είναι η συναισθηματική του σταθερότητα και ο ψυχικός δυναμισμός. Παράλληλα, ο δάσκαλος χρειάζεται να σέβεται, να επαινεί και να ενθαρρύνει το παιδί και ταυτόχρονα να είναι πρόθυμος να βοηθήσει, αντικειμενικός, συνεπής και σταθερός στην τήρηση της τάξης. Κυρίως να αντιμετωπίζει με ευαισθησία τις όποιες δυσκολίες προσαρμογής αντιμετωπίζει ο μαθητής. Εν κατακλείδι, κρίνεται αναγκαία η συνεργασία των γονέων με τον εκπαιδευτικό και με τους υπόλοιπους φορείς του οικογενειακού περιβάλλοντος. 

 

Βιβλιογραφικές Πηγές:

Δανασσής – Αφεντάκης, Κ., Αντ.,(1996). Παιδαγωγική Ψυχολογία. Μάθηση και Ανάπτυξη. Τόμος Α. Αθήνα.

Herbert, M., (1998) επιμέλεια Παρασκευόπουλος Ι. Ψυχολογικά προβλήματα παιδικής ηλικίας. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Τάνος, Γ., Χ., (1995). Γνωρίζοντας καλύτερα το παιδί. Αθήνα.